Jak Wielka Brytania i ONZ uległy terroryzmowi

Utworzenie Izraela jako suwerennego państwa i jego przyjęcie do
Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1949 roku stanowiło punkt zwrotny w
historii XX wieku, napędzany niestabilną mieszanką dyplomacji,
geopolityki i przemocy. W centrum tego procesu znajdowały się działania
ekstremistycznych grup syjonistycznych, w szczególności Irgunu i Lehi,
których skrajne akty przemocy – obecnie klasyfikowane jako terroryzm
według współczesnych standardów – odegrały kluczową rolę w zmuszeniu
Wielkiej Brytanii do rezygnacji z Mandatu Palestyny i zmuszeniu ONZ do
uznania Izraela. Artykuł ten dowodzi, że Wielka Brytania i ONZ,
przytłoczone tymi brutalnymi kampaniami, skutecznie uległy
syjonistycznemu terroryzmowi, akceptując państwowość Izraela pomimo jego
częściowej zgodności z warunkami ONZ, w tym planem podziału, prawami
uchodźców i obowiązkami w zakresie praw człowieka. Analizuje on
zobowiązania Mandatu Brytyjskiego do ochrony praw Palestyńczyków,
taktyki grup syjonistycznych mające na celu zakończenie brytyjskich
rządów, warunki uznania Izraela przez ONZ oraz późniejsze niezachowanie
zgodności i naruszenia praw człowieka towarzyszące ekspansji
terytorialnej Izraela.

Mandat Brytyjski i jego zobowiązania wobec Palestyńczyków

Mandat Brytyjski dla Palestyny, sformalizowany przez Ligę Narodów w 1922
roku, był ramą prawną mającą na celu administrowanie byłym terytorium
osmańskim, przygotowując je do samostanowienia. Włączał on Deklarację
Balfoura z 1917 roku, która zobowiązywała Wielką Brytanię do ułatwienia
„utworzenia w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego”,
jednocześnie zapewniając, że „nic nie powinno być zrobione, co mogłoby
naruszyć prawa obywatelskie i religijne istniejących nieżydowskich
społeczności”. Przy populacji Palestyny wynoszącej około 90% Arabów
(muzułmanów i chrześcijan) oraz 10% Żydów na początku lat 20. XX wieku,
ochrona praw Palestyńczyków była podstawowym obowiązkiem.

Kluczowe postanowienia Mandatu dla Palestyńczyków obejmowały ochronę ich
praw obywatelskich i religijnych, zapewnienie, że imigracja żydowska nie
szkodzi ich pozycji, zagwarantowanie szacunku dla ich instytucji
religijnych oraz zapewnienie wolności sumienia, kultu i edukacji bez
dyskryminacji. Wielka Brytania była zobowiązana do corocznego
raportowania Lidze Narodów, aby zapewnić odpowiedzialność. Jednak
podwójne cele Mandatu – wspieranie narodowego domu żydowskiego przy
jednoczesnej ochronie praw Palestyńczyków – okazały się nie do
pogodzenia. Imigracja żydowska wzrosła z 60 000 w 1917 roku do 600 000 w
1947 roku, a zakupy ziemi podsycały obawy Arabów przed wysiedleniem.
Próby Wielkiej Brytanii stworzenia wspólnego zarządzania, takie jak rada
legislacyjna, załamały się z powodu bojkotów arabskich i obaw Żydów o
status mniejszości, eskalując napięcia.

Przemoc ekstremistów syjonistycznych: Kampania terrorystyczna

Organizacje syjonistyczne, napędzane celem utworzenia państwa
żydowskiego, stały się bardziej wojownicze w latach 40. XX wieku,
szczególnie po Białej Księdze z 1939 roku, która ograniczyła imigrację
żydowską do 75 000 przez pięć lat i przewidywała unitarne państwo
palestyńskie. Irgun, kierowany przez Menachema Begina, oraz Lehi, znany
jako Gang Sterna, przyjęły ekstremalną przemoc, aby uczynić rządy
brytyjskie niemożliwymi, atakując cele wojskowe, cywilne i dyplomatyczne
w działaniach spełniających współczesne definicje terroryzmu. Ich celem
był „Wielki Izrael”, obejmujący całe terytorium Mandatu Palestyny, w tym
Zachodni Brzeg i TransjordaniÄ™, odrzucajÄ…c kompromisy, takie jak plan
podziału ONZ.

Kluczowe akty przemocy

1.  Cele wojskowe:
    -   W lutym 1946 roku Irgun i Lehi zniszczyły 15 samolotów i
        uszkodziły osiem na brytyjskich lotniskach, osłabiając kontrolę
        wojskowÄ….
    -   W lipcu 1947 roku Irgun uprowadził i powiesił brytyjskich
        sierżantów Clifforda Martina i Mervyna Paice’a w odwecie za
        straconych członków, szokując brytyjską opinię publiczną i
        podkreślając brutalność konfliktu.
2.  Infrastruktura cywilna:
    -   W czerwcu 1946 roku Haganah, Irgun i Lehi zniszczyły dziewięć z
        jedenastu mostów łączących Palestynę z sąsiednimi krajami,
        izolując region i zakłócając brytyjską logistykę.
    -   W lipcu 1946 roku Irgun zbombardował hotel King David w
        Jerozolimie, brytyjskÄ… siedzibÄ™ administracyjnÄ…, zabijajÄ…c 91
        osób (41 Arabów, 28 Brytyjczyków, 17 Żydów), poważnie podważając
        zarzÄ…dzanie.
3.  Ataki na cywilów:
    -   Irgun zbombardował arabskie rynki w Hajfie i Jerozolimie,
        zabijając dziesiątki osób i eskalując napięcia między
        społecznościami, wywołując powszechny strach.
    -   W kwietniu 1948 roku Irgun i Lehi dokonały masakry ponad 100
        palestyńskich wieśniaków, w tym kobiet i dzieci, w Deir Yassin,
        co wywołało masową ucieczkę Palestyńczyków i zaostrzyło kryzys
        uchodźczy.
4.  Ataki na brytyjskie obiekty za granicÄ…:
    -   W październiku 1946 roku Irgun zbombardował brytyjską ambasadę w
        Rzymie 40 kilogramami trotylu, raniÄ…c dwie osoby i uszkadzajÄ…c
        budynek, z Ze’evem Epsteinem, współpracownikiem Begina, wśród
        sprawców.
    -   W sierpniu 1947 roku Irgun zdetonował bomby w walizkach w
        brytyjskiej kwaterze głównej w hotelu Sacher w Wiedniu,
        powodujÄ…c niewielkie szkody, ale wzmacniajÄ…c efekt propagandowy.
5.  Zabójstwa wysokich urzędników:
    -   W listopadzie 1944 roku Lehi zamordowało lorda Moyne’a,
        brytyjskiego ministra ds. Bliskiego Wschodu, w Kairze,
        sygnalizując sprzeciw wobec brytyjskich władz.
    -   We wrześniu 1948 roku Lehi zabiło mediatora ONZ Folke
        Bernadotte’a w Jerozolimie, sprzeciwiając się jego zmienionemu
        planowi podziału, który zmniejszał terytorium żydowskie i kładł
        nacisk na powrót uchodźców.

Dodatkowe taktyki

-   Nielegalna imigracja (Aliyah Bet): Agencja Żydowska, przy wsparciu
    Irgunu i Lehi, organizowała nielegalną imigrację, sprowadzając
    dziesiątki tysięcy żydowskich uchodźców do Palestyny. Incydent z SS
    Exodus w lipcu 1947 roku, kiedy Wielka Brytania siłą zwróciła 4515
    uchodźców do Europy, stał się sukcesem propagandowym, szkodząc
    reputacji Wielkiej Brytanii.
-   Kampania propagandowa: Grupy syjonistyczne przedstawiały politykę
    brytyjską jako antysemicką, wykorzystując współczucie dla
    Holokaustu, szczególnie w USA, aby naciskać na stosunki
    anglo-amerykańskie.
-   Wsparcie finansowe: United Jewish Appeal zebrał 150 milionów dolarów
    w 1947 roku, z czego połowa przeznaczona była na Palestynę,
    finansując działania oporu.

Te działania stworzyły niekontrolowane środowisko, z szacowanymi
stratami ekonomicznymi na poziomie 2 milionów funtów i setkami
brytyjskich ofiar, przytłaczając zmęczoną wojną Wielką Brytanię.

Rezygnacja Brytyjska: Uleganie Terroryzmowi

Decyzja Wielkiej Brytanii o rezygnacji z Mandatu, ogłoszona w lutym 1947
roku i zakończona 14 maja 1948 roku, była napędzana nieustanną presją
syjonistycznej przemocy i szerszymi ograniczeniami. Po II wojnie
światowej Wielka Brytania zmagała się z długiem w wysokości 3 miliardów
funtów i była zależna od pożyczek amerykańskich. Utrzymanie 100 000
żołnierzy w Palestynie, kosztujące rocznie miliony, było nie do
utrzymania w obliczu krajowych żądań odbudowy. Brytyjska opinia
publiczna, wyczerpana wojną i stratami, odwróciła się od Mandatu, a
media przedstawiały Palestynę jako bagno. Presja USA na przyjęcie 100
000 żydowskich uchodźców oraz wsparcie ZSRR dla podziału dodatkowo
osłabiły pozycję Wielkiej Brytanii.

Przemoc ze strony Irgunu i Lehi, zwłaszcza głośne incydenty, takie jak
zamach bombowy na hotel King David i sprawa sierżantów, zdemoralizowały
brytyjskie siły i podkopały wolę polityczną. Te akty terrorystyczne,
wywołując chaos i strach, bezpośrednio przyczyniły się do niezdolności
Wielkiej Brytanii do rzÄ…dzenia. PrzekazujÄ…c sprawÄ™ do ONZ, Wielka
Brytania przyznała, że nie jest w stanie poradzić sobie z przemocą ani
pogodzić sprzecznych obowiązków Mandatu, skutecznie ulegając
syjonistycznemu ekstremizmowi, jednocześnie nie wypełniając obowiązku
ochrony praw Palestyńczyków.

Uznanie i Członkostwo w ONZ: Warunki i Kapitulacja

ONZ, jako następczyni Ligi Narodów, przejęła kwestię palestyńską w 1947
roku. Jej odpowiedź ukształtowała państwowość i członkostwo Izraela, ale
proces ten był silnie naznaczony brutalnym kontekstem stworzonym przez
grupy syjonistyczne.

Plan Podziału ONZ i Państwowość Izraela

W listopadzie 1947 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję 181,
proponującą podział Palestyny na państwo żydowskie (56%) i arabskie
(43%), z Jerozolimą jako miastem międzynarodowym. Agencja Żydowska
zaakceptowała plan, widząc w nim drogę do państwowości, podczas gdy
przywódcy arabscy go odrzucili, sprzeciwiając się jakiemukolwiek państwu
żydowskiemu. 14 maja 1948 roku, gdy Mandat wygasł, Izrael ogłosił
niepodległość, powołując się na Rezolucję 181. Kolejna wojna
arabsko-izraelska rozszerzyła terytorium Izraela do 78% Mandatu
Palestyny na mocy porozumień o zawieszeniu broni z 1949 roku,
przekraczajÄ…c alokacjÄ™ ONZ.

Warunki członkostwa w ONZ

Izrael osiągnął członkostwo w ONZ 11 maja 1949 roku na mocy Rezolucji
273 (III), z 37 głosami za, 12 przeciw (głównie państwa arabskie) i 9
wstrzymującymi się. Przyjęcie było uzależnione od:

-   Zgodności z Kartą ONZ: Izrael zobowiązał się do przestrzegania zasad
    Karty, w tym pokojowego rozwiązywania sporów i poszanowania praw
    człowieka.
-   Rezolucja 181 (Plan Podziału): Deklaracja Izraela i oświadczenia ONZ
    potwierdziły akceptację planu podziału, choć jego rozszerzone
    granice zostały milcząco zaakceptowane jako rzeczywistość wojenna.
-   Rezolucja 194 (Prawa Uchodźców): Artykuł 11 wzywał do powrotu
    palestyńskich uchodźców lub rekompensaty. Izrael wyraził gotowość do
    negocjacji, ale sprzeciwił się powrotom na dużą skalę, powołując się
    na obawy o bezpieczeństwo i demografię.
-   Zobowiązania w zakresie praw człowieka: Oczekiwano, że Izrael będzie
    przestrzegał powstających norm praw człowieka, w tym
    niedyskryminacji i praw mniejszości.

Decyzja ONZ była kształtowana przez:

-   Przemoc syjonistyczną: Zabójstwo mediatora ONZ Folke Bernadotte’a
    przez Lehi w 1948 roku, w sprzeciwie wobec jego zmienionego planu
    podziału, podkreśliło odrzucenie kompromisu przez radykałów. Chociaż
    rząd Izraela potępił ten czyn, uwypuklił on niestabilny kontekst.
-   Wsparcie geopolityczne: USA i ZSRR poparły przyjęcie Izraela, aby
    przeciwdziałać wpływom drugiej strony i odpowiedzieć na humanitarne
    obawy po Holokauście.
-   Pragmatyzm: ONZ uznała faktyczną kontrolę Izraela nad rozszerzonym
    terytorium, przedkładając stabilność nad ścisłe egzekwowanie granic
    Rezolucji 181.

Przyjmując Izrael, ONZ uległa rzeczywistości ukształtowanej przez
syjonistyczny terroryzm, który zmusił Wielką Brytanię do wycofania się i
stworzył fait accompli poprzez zdobycze militarne. Warunki, choć
formalnie zaakceptowane przez Izrael, były luźno egzekwowane, co
pozwoliło Izraelowi ominąć pełną zgodność.

Niezgodność Izraela i naruszenia praw człowieka

Członkostwo Izraela w ONZ opierało się na zobowiązaniach wobec rezolucji
ONZ i praw człowieka, ale jego działania wykazały znaczną niezgodność,
której towarzyszyła ekspansja terytorialna i naruszenia praw człowieka.

Niezgodność z warunkami ONZ

1.  Rezolucja 181 (Plan Podziału):
    -   Granice Izraela w 1949 roku obejmowały 78% Mandatu Palestyny,
        znacznie więcej niż 56% przydzielone przez Rezolucję 181.
        Obszary takie jak zachodnia Galilea i części Negewu zostały
        włączone przez podbój, bez utworzenia państwa arabskiego.
    -   Niepowodzenie w pełnym wdrożeniu planu podziału podsyciło
        arabskie niezadowolenie i podkopało ramy ONZ.
2.  Rezolucja 194 (Prawa Uchodźców):
    -   Izrael zablokował powrót około 700 000 palestyńskich uchodźców
        wysiedlonych w 1948 roku, pomimo wezwania Rezolucji 194 do
        repatriacji lub rekompensaty. Ustawa o Własności Osób
        Nieobecnych z 1950 roku przeniosła ziemie uchodźców na własność
        żydowską, priorytetowo traktując kontrolę demograficzną.
    -   Kryzys uchodźców stał się fundamentem konfliktu
        arabsko-izraelskiego, z milionami pozostajÄ…cymi bez obywatelstwa
        w obozach w Jordanii, Libanie i Syrii.
3.  Karta ONZ i prawa człowieka:
    -   Wojskowe rządy Izraela nad jego arabską mniejszością (1948–1966)
        ograniczały swobody obywatelskie, w tym ruch i ekspresję
        politycznÄ…, naruszajÄ…c zasady niedyskryminacji. DyskryminujÄ…ce
        prawa dotyczące ziemi i nierówna alokacja zasobów
        zmarginalizowały palestyńskich obywateli.
    -   Te praktyki ugruntowały systemowe nierówności, sprzeczne z
        zobowiązaniami Karty ONZ w zakresie praw człowieka.

Ekspansja terytorialna

Ambicje Izraela wykraczały poza linie rozejmu z 1949 roku:

-   W 1956 roku Izrael okupował Półwysep Synaj podczas kryzysu
    sueskiego, wycofujÄ…c siÄ™ pod presjÄ… ONZ, ale sygnalizujÄ…c tendencje
    ekspansjonistyczne.
-   W wojnie sześciodniowej w 1967 roku Izrael zdobył Zachodni Brzeg,
    Strefę Gazy, Wschodnią Jerozolimę i Wzgórza Golan, okupując
    pozostałe 22% Mandatu Palestyny. Aneksja Wschodniej Jerozolimy i
    ekspansja osiedli naruszyły prawo międzynarodowe, w tym zakaz
    Konwencji Genewskiej dotyczący przenoszenia osadników na okupowane
    tereny.
-   Do 2025 roku ponad 700 000 izraelskich osadników mieszka na
    Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie, wspieranych przez
    politykę państwa, co umacnia okupację i wysiedla Palestyńczyków.

Naruszenia praw człowieka

Działania Izraela na okupowanych terytoriach stanowią udokumentowane
naruszenia praw człowieka:

-   Wysiedlenia i wyburzenia domów: Tysiące palestyńskich domów zostało
    zburzonych na potrzeby ekspansji osiedli lub w celach karnych,
    naruszając prawa do mieszkania i własności.
-   Ograniczenia ruchu: Punkty kontrolne, bariera na Zachodnim Brzegu i
    blokada Gazy ograniczają mobilność Palestyńczyków, wpływając na
    dostęp do pracy, opieki zdrowotnej i edukacji, naruszając wolność
    przemieszczania siÄ™.
-   Nadmierna siła i zatrzymania: Operacje wojskowe i administracyjne
    zatrzymania, często bez procesu, doprowadziły do śmierci cywilów i
    arbitralnych uwięzień, naruszając prawo do sprawiedliwego procesu i
    życia.
-   Systemowa dyskryminacja: Raporty opisujÄ… politykÄ™ Izraela jako
    apartheid, wskazując na segregację, nierówne prawa i systemową
    dyskryminację wobec Palestyńczyków w Izraelu i na okupowanych
    terytoriach.

Te naruszenia, napędzane priorytetem Izraela dla kontroli terytorialnej
i dominacji demograficznej Żydów, stoją w jaskrawej sprzeczności z
warunkami ONZ dla jego członkostwa, szczególnie w zakresie praw
człowieka i obowiązków wobec uchodźców.

Wniosek

Ekstremistyczne grupy syjonistyczne, takie jak Irgun i Lehi, poprzez
akty terrorystyczne – wymierzone w wojskowe lotniska, infrastrukturę
cywilnÄ…, populacje arabskie, brytyjskie obiekty za granicÄ… oraz
zabójstwa urzędników, takich jak Moyne i Bernadotte – zmusiły Wielką
Brytanię do rezygnacji z Mandatu dla Palestyny. Te działania,
wykorzystujące powojenne słabości Wielkiej Brytanii, uczyniły
zarządzanie niemożliwym, prowadząc do zaangażowania ONZ. ONZ
zaproponowała plan podziału z 1947 roku i przyjęła Izrael jako członka w
1949 roku, pod warunkiem przestrzegania Karty ONZ, praw człowieka,
Rezolucji 181 i praw uchodźców. Akceptując państwowość Izraela pomimo
jego rozszerzonych granic i ograniczonej zgodności, Wielka Brytania i
ONZ uległy rzeczywistości ukształtowanej przez syjonistyczny terroryzm.
Późniejsza niezgodność Izraela – utrzymywanie terytoriów poza planem
podziału, blokowanie powrotu uchodźców i popełnianie naruszeń praw
człowieka poprzez okupację i osiedla – podkopała jego zobowiązania wobec
ONZ, przedłużając konflikt palestyński i pozostawiając prawa
Palestyńczyków niespełnionymi.