Jak Wielka Brytania i ONZ ulegÅ‚y terroryzmowi Utworzenie Izraela jako suwerennego paÅ„stwa i jego przyjÄ™cie do Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1949 roku stanowiÅ‚o punkt zwrotny w historii XX wieku, napÄ™dzany niestabilnÄ… mieszankÄ… dyplomacji, geopolityki i przemocy. W centrum tego procesu znajdowaÅ‚y siÄ™ dziaÅ‚ania ekstremistycznych grup syjonistycznych, w szczególnoÅ›ci Irgunu i Lehi, których skrajne akty przemocy – obecnie klasyfikowane jako terroryzm wedÅ‚ug współczesnych standardów – odegraÅ‚y kluczowÄ… rolÄ™ w zmuszeniu Wielkiej Brytanii do rezygnacji z Mandatu Palestyny i zmuszeniu ONZ do uznania Izraela. ArtykuÅ‚ ten dowodzi, że Wielka Brytania i ONZ, przytÅ‚oczone tymi brutalnymi kampaniami, skutecznie ulegÅ‚y syjonistycznemu terroryzmowi, akceptujÄ…c paÅ„stwowość Izraela pomimo jego częściowej zgodnoÅ›ci z warunkami ONZ, w tym planem podziaÅ‚u, prawami uchodźców i obowiÄ…zkami w zakresie praw czÅ‚owieka. Analizuje on zobowiÄ…zania Mandatu Brytyjskiego do ochrony praw PalestyÅ„czyków, taktyki grup syjonistycznych majÄ…ce na celu zakoÅ„czenie brytyjskich rzÄ…dów, warunki uznania Izraela przez ONZ oraz późniejsze niezachowanie zgodnoÅ›ci i naruszenia praw czÅ‚owieka towarzyszÄ…ce ekspansji terytorialnej Izraela. Mandat Brytyjski i jego zobowiÄ…zania wobec PalestyÅ„czyków Mandat Brytyjski dla Palestyny, sformalizowany przez LigÄ™ Narodów w 1922 roku, byÅ‚ ramÄ… prawnÄ… majÄ…cÄ… na celu administrowanie byÅ‚ym terytorium osmaÅ„skim, przygotowujÄ…c je do samostanowienia. WłączaÅ‚ on DeklaracjÄ™ Balfoura z 1917 roku, która zobowiÄ…zywaÅ‚a WielkÄ… BrytaniÄ™ do uÅ‚atwienia „utworzenia w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiegoâ€, jednoczeÅ›nie zapewniajÄ…c, że „nic nie powinno być zrobione, co mogÅ‚oby naruszyć prawa obywatelskie i religijne istniejÄ…cych nieżydowskich spoÅ‚ecznoÅ›ciâ€. Przy populacji Palestyny wynoszÄ…cej okoÅ‚o 90% Arabów (muzuÅ‚manów i chrzeÅ›cijan) oraz 10% Å»ydów na poczÄ…tku lat 20. XX wieku, ochrona praw PalestyÅ„czyków byÅ‚a podstawowym obowiÄ…zkiem. Kluczowe postanowienia Mandatu dla PalestyÅ„czyków obejmowaÅ‚y ochronÄ™ ich praw obywatelskich i religijnych, zapewnienie, że imigracja żydowska nie szkodzi ich pozycji, zagwarantowanie szacunku dla ich instytucji religijnych oraz zapewnienie wolnoÅ›ci sumienia, kultu i edukacji bez dyskryminacji. Wielka Brytania byÅ‚a zobowiÄ…zana do corocznego raportowania Lidze Narodów, aby zapewnić odpowiedzialność. Jednak podwójne cele Mandatu – wspieranie narodowego domu żydowskiego przy jednoczesnej ochronie praw PalestyÅ„czyków – okazaÅ‚y siÄ™ nie do pogodzenia. Imigracja żydowska wzrosÅ‚a z 60 000 w 1917 roku do 600 000 w 1947 roku, a zakupy ziemi podsycaÅ‚y obawy Arabów przed wysiedleniem. Próby Wielkiej Brytanii stworzenia wspólnego zarzÄ…dzania, takie jak rada legislacyjna, zaÅ‚amaÅ‚y siÄ™ z powodu bojkotów arabskich i obaw Å»ydów o status mniejszoÅ›ci, eskalujÄ…c napiÄ™cia. Przemoc ekstremistów syjonistycznych: Kampania terrorystyczna Organizacje syjonistyczne, napÄ™dzane celem utworzenia paÅ„stwa żydowskiego, staÅ‚y siÄ™ bardziej wojownicze w latach 40. XX wieku, szczególnie po BiaÅ‚ej KsiÄ™dze z 1939 roku, która ograniczyÅ‚a imigracjÄ™ żydowskÄ… do 75 000 przez pięć lat i przewidywaÅ‚a unitarne paÅ„stwo palestyÅ„skie. Irgun, kierowany przez Menachema Begina, oraz Lehi, znany jako Gang Sterna, przyjęły ekstremalnÄ… przemoc, aby uczynić rzÄ…dy brytyjskie niemożliwymi, atakujÄ…c cele wojskowe, cywilne i dyplomatyczne w dziaÅ‚aniach speÅ‚niajÄ…cych współczesne definicje terroryzmu. Ich celem byÅ‚ „Wielki Izraelâ€, obejmujÄ…cy caÅ‚e terytorium Mandatu Palestyny, w tym Zachodni Brzeg i TransjordaniÄ™, odrzucajÄ…c kompromisy, takie jak plan podziaÅ‚u ONZ. Kluczowe akty przemocy 1. Cele wojskowe: - W lutym 1946 roku Irgun i Lehi zniszczyÅ‚y 15 samolotów i uszkodziÅ‚y osiem na brytyjskich lotniskach, osÅ‚abiajÄ…c kontrolÄ™ wojskowÄ…. - W lipcu 1947 roku Irgun uprowadziÅ‚ i powiesiÅ‚ brytyjskich sierżantów Clifforda Martina i Mervyna Paice’a w odwecie za straconych czÅ‚onków, szokujÄ…c brytyjskÄ… opiniÄ™ publicznÄ… i podkreÅ›lajÄ…c brutalność konfliktu. 2. Infrastruktura cywilna: - W czerwcu 1946 roku Haganah, Irgun i Lehi zniszczyÅ‚y dziewięć z jedenastu mostów łączÄ…cych PalestynÄ™ z sÄ…siednimi krajami, izolujÄ…c region i zakłócajÄ…c brytyjskÄ… logistykÄ™. - W lipcu 1946 roku Irgun zbombardowaÅ‚ hotel King David w Jerozolimie, brytyjskÄ… siedzibÄ™ administracyjnÄ…, zabijajÄ…c 91 osób (41 Arabów, 28 Brytyjczyków, 17 Å»ydów), poważnie podważajÄ…c zarzÄ…dzanie. 3. Ataki na cywilów: - Irgun zbombardowaÅ‚ arabskie rynki w Hajfie i Jerozolimie, zabijajÄ…c dziesiÄ…tki osób i eskalujÄ…c napiÄ™cia miÄ™dzy spoÅ‚ecznoÅ›ciami, wywoÅ‚ujÄ…c powszechny strach. - W kwietniu 1948 roku Irgun i Lehi dokonaÅ‚y masakry ponad 100 palestyÅ„skich wieÅ›niaków, w tym kobiet i dzieci, w Deir Yassin, co wywoÅ‚aÅ‚o masowÄ… ucieczkÄ™ PalestyÅ„czyków i zaostrzyÅ‚o kryzys uchodźczy. 4. Ataki na brytyjskie obiekty za granicÄ…: - W październiku 1946 roku Irgun zbombardowaÅ‚ brytyjskÄ… ambasadÄ™ w Rzymie 40 kilogramami trotylu, raniÄ…c dwie osoby i uszkadzajÄ…c budynek, z Ze’evem Epsteinem, współpracownikiem Begina, wÅ›ród sprawców. - W sierpniu 1947 roku Irgun zdetonowaÅ‚ bomby w walizkach w brytyjskiej kwaterze głównej w hotelu Sacher w Wiedniu, powodujÄ…c niewielkie szkody, ale wzmacniajÄ…c efekt propagandowy. 5. Zabójstwa wysokich urzÄ™dników: - W listopadzie 1944 roku Lehi zamordowaÅ‚o lorda Moyne’a, brytyjskiego ministra ds. Bliskiego Wschodu, w Kairze, sygnalizujÄ…c sprzeciw wobec brytyjskich wÅ‚adz. - We wrzeÅ›niu 1948 roku Lehi zabiÅ‚o mediatora ONZ Folke Bernadotte’a w Jerozolimie, sprzeciwiajÄ…c siÄ™ jego zmienionemu planowi podziaÅ‚u, który zmniejszaÅ‚ terytorium żydowskie i kÅ‚adÅ‚ nacisk na powrót uchodźców. Dodatkowe taktyki - Nielegalna imigracja (Aliyah Bet): Agencja Å»ydowska, przy wsparciu Irgunu i Lehi, organizowaÅ‚a nielegalnÄ… imigracjÄ™, sprowadzajÄ…c dziesiÄ…tki tysiÄ™cy żydowskich uchodźców do Palestyny. Incydent z SS Exodus w lipcu 1947 roku, kiedy Wielka Brytania siłą zwróciÅ‚a 4515 uchodźców do Europy, staÅ‚ siÄ™ sukcesem propagandowym, szkodzÄ…c reputacji Wielkiej Brytanii. - Kampania propagandowa: Grupy syjonistyczne przedstawiaÅ‚y politykÄ™ brytyjskÄ… jako antysemickÄ…, wykorzystujÄ…c współczucie dla Holokaustu, szczególnie w USA, aby naciskać na stosunki anglo-amerykaÅ„skie. - Wsparcie finansowe: United Jewish Appeal zebraÅ‚ 150 milionów dolarów w 1947 roku, z czego poÅ‚owa przeznaczona byÅ‚a na PalestynÄ™, finansujÄ…c dziaÅ‚ania oporu. Te dziaÅ‚ania stworzyÅ‚y niekontrolowane Å›rodowisko, z szacowanymi stratami ekonomicznymi na poziomie 2 milionów funtów i setkami brytyjskich ofiar, przytÅ‚aczajÄ…c zmÄ™czonÄ… wojnÄ… WielkÄ… BrytaniÄ™. Rezygnacja Brytyjska: Uleganie Terroryzmowi Decyzja Wielkiej Brytanii o rezygnacji z Mandatu, ogÅ‚oszona w lutym 1947 roku i zakoÅ„czona 14 maja 1948 roku, byÅ‚a napÄ™dzana nieustannÄ… presjÄ… syjonistycznej przemocy i szerszymi ograniczeniami. Po II wojnie Å›wiatowej Wielka Brytania zmagaÅ‚a siÄ™ z dÅ‚ugiem w wysokoÅ›ci 3 miliardów funtów i byÅ‚a zależna od pożyczek amerykaÅ„skich. Utrzymanie 100 000 żoÅ‚nierzy w Palestynie, kosztujÄ…ce rocznie miliony, byÅ‚o nie do utrzymania w obliczu krajowych żądaÅ„ odbudowy. Brytyjska opinia publiczna, wyczerpana wojnÄ… i stratami, odwróciÅ‚a siÄ™ od Mandatu, a media przedstawiaÅ‚y PalestynÄ™ jako bagno. Presja USA na przyjÄ™cie 100 000 żydowskich uchodźców oraz wsparcie ZSRR dla podziaÅ‚u dodatkowo osÅ‚abiÅ‚y pozycjÄ™ Wielkiej Brytanii. Przemoc ze strony Irgunu i Lehi, zwÅ‚aszcza gÅ‚oÅ›ne incydenty, takie jak zamach bombowy na hotel King David i sprawa sierżantów, zdemoralizowaÅ‚y brytyjskie siÅ‚y i podkopaÅ‚y wolÄ™ politycznÄ…. Te akty terrorystyczne, wywoÅ‚ujÄ…c chaos i strach, bezpoÅ›rednio przyczyniÅ‚y siÄ™ do niezdolnoÅ›ci Wielkiej Brytanii do rzÄ…dzenia. PrzekazujÄ…c sprawÄ™ do ONZ, Wielka Brytania przyznaÅ‚a, że nie jest w stanie poradzić sobie z przemocÄ… ani pogodzić sprzecznych obowiÄ…zków Mandatu, skutecznie ulegajÄ…c syjonistycznemu ekstremizmowi, jednoczeÅ›nie nie wypeÅ‚niajÄ…c obowiÄ…zku ochrony praw PalestyÅ„czyków. Uznanie i CzÅ‚onkostwo w ONZ: Warunki i Kapitulacja ONZ, jako nastÄ™pczyni Ligi Narodów, przejęła kwestiÄ™ palestyÅ„skÄ… w 1947 roku. Jej odpowiedź uksztaÅ‚towaÅ‚a paÅ„stwowość i czÅ‚onkostwo Izraela, ale proces ten byÅ‚ silnie naznaczony brutalnym kontekstem stworzonym przez grupy syjonistyczne. Plan PodziaÅ‚u ONZ i PaÅ„stwowość Izraela W listopadzie 1947 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło RezolucjÄ™ 181, proponujÄ…cÄ… podziaÅ‚ Palestyny na paÅ„stwo żydowskie (56%) i arabskie (43%), z JerozolimÄ… jako miastem miÄ™dzynarodowym. Agencja Å»ydowska zaakceptowaÅ‚a plan, widzÄ…c w nim drogÄ™ do paÅ„stwowoÅ›ci, podczas gdy przywódcy arabscy go odrzucili, sprzeciwiajÄ…c siÄ™ jakiemukolwiek paÅ„stwu żydowskiemu. 14 maja 1948 roku, gdy Mandat wygasÅ‚, Izrael ogÅ‚osiÅ‚ niepodlegÅ‚ość, powoÅ‚ujÄ…c siÄ™ na RezolucjÄ™ 181. Kolejna wojna arabsko-izraelska rozszerzyÅ‚a terytorium Izraela do 78% Mandatu Palestyny na mocy porozumieÅ„ o zawieszeniu broni z 1949 roku, przekraczajÄ…c alokacjÄ™ ONZ. Warunki czÅ‚onkostwa w ONZ Izrael osiÄ…gnÄ…Å‚ czÅ‚onkostwo w ONZ 11 maja 1949 roku na mocy Rezolucji 273 (III), z 37 gÅ‚osami za, 12 przeciw (głównie paÅ„stwa arabskie) i 9 wstrzymujÄ…cymi siÄ™. PrzyjÄ™cie byÅ‚o uzależnione od: - ZgodnoÅ›ci z KartÄ… ONZ: Izrael zobowiÄ…zaÅ‚ siÄ™ do przestrzegania zasad Karty, w tym pokojowego rozwiÄ…zywania sporów i poszanowania praw czÅ‚owieka. - Rezolucja 181 (Plan PodziaÅ‚u): Deklaracja Izraela i oÅ›wiadczenia ONZ potwierdziÅ‚y akceptacjÄ™ planu podziaÅ‚u, choć jego rozszerzone granice zostaÅ‚y milczÄ…co zaakceptowane jako rzeczywistość wojenna. - Rezolucja 194 (Prawa Uchodźców): ArtykuÅ‚ 11 wzywaÅ‚ do powrotu palestyÅ„skich uchodźców lub rekompensaty. Izrael wyraziÅ‚ gotowość do negocjacji, ale sprzeciwiÅ‚ siÄ™ powrotom na dużą skalÄ™, powoÅ‚ujÄ…c siÄ™ na obawy o bezpieczeÅ„stwo i demografiÄ™. - ZobowiÄ…zania w zakresie praw czÅ‚owieka: Oczekiwano, że Izrael bÄ™dzie przestrzegaÅ‚ powstajÄ…cych norm praw czÅ‚owieka, w tym niedyskryminacji i praw mniejszoÅ›ci. Decyzja ONZ byÅ‚a ksztaÅ‚towana przez: - Przemoc syjonistycznÄ…: Zabójstwo mediatora ONZ Folke Bernadotte’a przez Lehi w 1948 roku, w sprzeciwie wobec jego zmienionego planu podziaÅ‚u, podkreÅ›liÅ‚o odrzucenie kompromisu przez radykałów. Chociaż rzÄ…d Izraela potÄ™piÅ‚ ten czyn, uwypukliÅ‚ on niestabilny kontekst. - Wsparcie geopolityczne: USA i ZSRR poparÅ‚y przyjÄ™cie Izraela, aby przeciwdziaÅ‚ać wpÅ‚ywom drugiej strony i odpowiedzieć na humanitarne obawy po HolokauÅ›cie. - Pragmatyzm: ONZ uznaÅ‚a faktycznÄ… kontrolÄ™ Izraela nad rozszerzonym terytorium, przedkÅ‚adajÄ…c stabilność nad Å›cisÅ‚e egzekwowanie granic Rezolucji 181. PrzyjmujÄ…c Izrael, ONZ ulegÅ‚a rzeczywistoÅ›ci uksztaÅ‚towanej przez syjonistyczny terroryzm, który zmusiÅ‚ WielkÄ… BrytaniÄ™ do wycofania siÄ™ i stworzyÅ‚ fait accompli poprzez zdobycze militarne. Warunki, choć formalnie zaakceptowane przez Izrael, byÅ‚y luźno egzekwowane, co pozwoliÅ‚o Izraelowi ominąć peÅ‚nÄ… zgodność. Niezgodność Izraela i naruszenia praw czÅ‚owieka CzÅ‚onkostwo Izraela w ONZ opieraÅ‚o siÄ™ na zobowiÄ…zaniach wobec rezolucji ONZ i praw czÅ‚owieka, ale jego dziaÅ‚ania wykazaÅ‚y znacznÄ… niezgodność, której towarzyszyÅ‚a ekspansja terytorialna i naruszenia praw czÅ‚owieka. Niezgodność z warunkami ONZ 1. Rezolucja 181 (Plan PodziaÅ‚u): - Granice Izraela w 1949 roku obejmowaÅ‚y 78% Mandatu Palestyny, znacznie wiÄ™cej niż 56% przydzielone przez RezolucjÄ™ 181. Obszary takie jak zachodnia Galilea i części Negewu zostaÅ‚y włączone przez podbój, bez utworzenia paÅ„stwa arabskiego. - Niepowodzenie w peÅ‚nym wdrożeniu planu podziaÅ‚u podsyciÅ‚o arabskie niezadowolenie i podkopaÅ‚o ramy ONZ. 2. Rezolucja 194 (Prawa Uchodźców): - Izrael zablokowaÅ‚ powrót okoÅ‚o 700 000 palestyÅ„skich uchodźców wysiedlonych w 1948 roku, pomimo wezwania Rezolucji 194 do repatriacji lub rekompensaty. Ustawa o WÅ‚asnoÅ›ci Osób Nieobecnych z 1950 roku przeniosÅ‚a ziemie uchodźców na wÅ‚asność żydowskÄ…, priorytetowo traktujÄ…c kontrolÄ™ demograficznÄ…. - Kryzys uchodźców staÅ‚ siÄ™ fundamentem konfliktu arabsko-izraelskiego, z milionami pozostajÄ…cymi bez obywatelstwa w obozach w Jordanii, Libanie i Syrii. 3. Karta ONZ i prawa czÅ‚owieka: - Wojskowe rzÄ…dy Izraela nad jego arabskÄ… mniejszoÅ›ciÄ… (1948–1966) ograniczaÅ‚y swobody obywatelskie, w tym ruch i ekspresjÄ™ politycznÄ…, naruszajÄ…c zasady niedyskryminacji. DyskryminujÄ…ce prawa dotyczÄ…ce ziemi i nierówna alokacja zasobów zmarginalizowaÅ‚y palestyÅ„skich obywateli. - Te praktyki ugruntowaÅ‚y systemowe nierównoÅ›ci, sprzeczne z zobowiÄ…zaniami Karty ONZ w zakresie praw czÅ‚owieka. Ekspansja terytorialna Ambicje Izraela wykraczaÅ‚y poza linie rozejmu z 1949 roku: - W 1956 roku Izrael okupowaÅ‚ Półwysep Synaj podczas kryzysu sueskiego, wycofujÄ…c siÄ™ pod presjÄ… ONZ, ale sygnalizujÄ…c tendencje ekspansjonistyczne. - W wojnie szeÅ›ciodniowej w 1967 roku Izrael zdobyÅ‚ Zachodni Brzeg, StrefÄ™ Gazy, WschodniÄ… JerozolimÄ™ i Wzgórza Golan, okupujÄ…c pozostaÅ‚e 22% Mandatu Palestyny. Aneksja Wschodniej Jerozolimy i ekspansja osiedli naruszyÅ‚y prawo miÄ™dzynarodowe, w tym zakaz Konwencji Genewskiej dotyczÄ…cy przenoszenia osadników na okupowane tereny. - Do 2025 roku ponad 700 000 izraelskich osadników mieszka na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie, wspieranych przez politykÄ™ paÅ„stwa, co umacnia okupacjÄ™ i wysiedla PalestyÅ„czyków. Naruszenia praw czÅ‚owieka DziaÅ‚ania Izraela na okupowanych terytoriach stanowiÄ… udokumentowane naruszenia praw czÅ‚owieka: - Wysiedlenia i wyburzenia domów: TysiÄ…ce palestyÅ„skich domów zostaÅ‚o zburzonych na potrzeby ekspansji osiedli lub w celach karnych, naruszajÄ…c prawa do mieszkania i wÅ‚asnoÅ›ci. - Ograniczenia ruchu: Punkty kontrolne, bariera na Zachodnim Brzegu i blokada Gazy ograniczajÄ… mobilność PalestyÅ„czyków, wpÅ‚ywajÄ…c na dostÄ™p do pracy, opieki zdrowotnej i edukacji, naruszajÄ…c wolność przemieszczania siÄ™. - Nadmierna siÅ‚a i zatrzymania: Operacje wojskowe i administracyjne zatrzymania, czÄ™sto bez procesu, doprowadziÅ‚y do Å›mierci cywilów i arbitralnych uwiÄ™zieÅ„, naruszajÄ…c prawo do sprawiedliwego procesu i życia. - Systemowa dyskryminacja: Raporty opisujÄ… politykÄ™ Izraela jako apartheid, wskazujÄ…c na segregacjÄ™, nierówne prawa i systemowÄ… dyskryminacjÄ™ wobec PalestyÅ„czyków w Izraelu i na okupowanych terytoriach. Te naruszenia, napÄ™dzane priorytetem Izraela dla kontroli terytorialnej i dominacji demograficznej Å»ydów, stojÄ… w jaskrawej sprzecznoÅ›ci z warunkami ONZ dla jego czÅ‚onkostwa, szczególnie w zakresie praw czÅ‚owieka i obowiÄ…zków wobec uchodźców. Wniosek Ekstremistyczne grupy syjonistyczne, takie jak Irgun i Lehi, poprzez akty terrorystyczne – wymierzone w wojskowe lotniska, infrastrukturÄ™ cywilnÄ…, populacje arabskie, brytyjskie obiekty za granicÄ… oraz zabójstwa urzÄ™dników, takich jak Moyne i Bernadotte – zmusiÅ‚y WielkÄ… BrytaniÄ™ do rezygnacji z Mandatu dla Palestyny. Te dziaÅ‚ania, wykorzystujÄ…ce powojenne sÅ‚aboÅ›ci Wielkiej Brytanii, uczyniÅ‚y zarzÄ…dzanie niemożliwym, prowadzÄ…c do zaangażowania ONZ. ONZ zaproponowaÅ‚a plan podziaÅ‚u z 1947 roku i przyjęła Izrael jako czÅ‚onka w 1949 roku, pod warunkiem przestrzegania Karty ONZ, praw czÅ‚owieka, Rezolucji 181 i praw uchodźców. AkceptujÄ…c paÅ„stwowość Izraela pomimo jego rozszerzonych granic i ograniczonej zgodnoÅ›ci, Wielka Brytania i ONZ ulegÅ‚y rzeczywistoÅ›ci uksztaÅ‚towanej przez syjonistyczny terroryzm. Późniejsza niezgodność Izraela – utrzymywanie terytoriów poza planem podziaÅ‚u, blokowanie powrotu uchodźców i popeÅ‚nianie naruszeÅ„ praw czÅ‚owieka poprzez okupacjÄ™ i osiedla – podkopaÅ‚a jego zobowiÄ…zania wobec ONZ, przedÅ‚użajÄ…c konflikt palestyÅ„ski i pozostawiajÄ…c prawa PalestyÅ„czyków niespeÅ‚nionymi.